قرآن؛ نور حقيقى‏

يكى از مظاهر تجلى خداوند نور است. خداوند خود را به نور تشبيه مى‏كند و مى‏فرمايد: الله نور السماوات والارض؛ خدا نور آسمان‏ها و زمين‏ ? است. اين نور وجود خداى متعال است كه تجلى كرده و خلقت آسمان‏ها و زمين و مخلوقات صورت گرفته است. به بركت عنايت خداوند است كه عالم وجود برجاست و فيض وجود، پيوسته از جانب منبع جود، بر موجودات سرازير است و در نتيجه پديده‏ها و موجودات به حيات خود ادامه مى‏دهند.گاه از كلام خدا نيز به نور تعبير مى‏شود؛ زيرا در پرتو نور است كه انسان راه را پيدا مى‏كند و از بيراهه رفتن و سردرگمى نجات مى‏يابد. از آن جا كه بدترين و زيان بارترين گمراهى و ضلالت، ضلالت و گم راهى در مسير زندگى و به خطر افتادن سعادت انسان است، نور حقيقى و واقعى آن است كه انسان‏ها و جامعه انسانى را از ضلالت و گم راهى نجات دهد و مسير درست كمال انسانى را براى آنها روشن كند تا راه سعادت و تكامل را از طرق سقوط و ضلالت باز شناسد. بر همين اساس خداوند متعال از قرآن به نور تعبير كرده است و مى‏فرمايد: قد جائكم من الله نور و كتاب مبين؛ به تحقيق از ? جانب پروردگارتان نور و كتابى روشنى بخش آمده است تا شما با بهره‏گيرى از آن، راه سعادت را از شقاوت باز شناسيد. اينك از آن جا كه موضوع بحث، قرآن از ديدگاه نهج‏البلاغه است، از تفسير و توضيح آيات وارده در اين زمينه صرف نظر مى‏كنيم و به توضيح بيان حضرت على عليه‏السلام در اين باره مى‏پردازيم.
حضرت على عليه‏السلام در خطبه 189، بعد از وصف اسلام و پيامبر صلى الله عليه و آله در وصف قرآن كريم مى‏فرمايد:

ثم انزل عليه الكتاب نورا لا تطفا مصابيحه و سراجا لا يخبو توقده، و بحرا لا يدرك قعره‏